ნახატი ხეზე
ავტორი: გვანცა ფხალაძე
ოქტომბრის წვიმიან, ღრუბლიან დღეს გრინლენდის ერთ მივარდნილ, მივიწყებულ სოფელში ღატაკმა მხატვარმა შემოაბიჯა, თან სახატავი მასალა მოჰქონდა. სოფელში გამთენიისხანს ავიდა, მამალს უკვე ეყივლა და სოფლელებიც ფუსფუსებდნენ. მხატვარი დაღლილობისგან ძლივს მიდიოდა, ფეხები დამძიმებოდა, თვალებზე ბინდი გადაჰკვროდა. შევიდა თუ არა სოფელში, იგრძნო, როგორ მოელამუნა სახეზე გრილი სიო, როგორ ეცემოდა გამალებით, მწვანე ბალახზე მზის სხივები. მხატვარმა გრინლენდი შემთხვევით აღმოაჩინა. მეგობარმა საუბრისას ახსენა ეს სახელი და მის შემდეგ გულის მალულ კუნჭულში ჩარჩა იგი მას.
- დღეს კომპანიაში ძალიან უცნაური ქალი იყო მოსული.
- მართლა?- მხატვარს თავი არ მიუბრუნებია, ისევ ფანჯრიდან გასცქეროდა, როგორ ირეოდნენ ადამიანები ერთმანეთში.
- ხო, ხომ იცი ჩვენი კომპანიის ახალი პროგრამა, შორეულ სოფლებს, რომ ვეხმარებით განვითარებაში.
- ხო.
- სწორედ ამ ქალის სოფელი იყო შემდეგი- გრინლენდი, ერთი პატარა სოფელია, ბევრი ადამიანი არ ცხოვრობს.- მხატვარმა როგორც იქნა მიაქცია ყურადღება მეგობარს.
- ვინ არიან?
- მე არტისტებს ვუწოდებ.
- რატომ?
- ვინც გავიცანი, ყველა დრამატულად არტისტულია, აი შენ ძალიან მოეწონებოდი მათ.
- მართლა?
- ხო.
- რატომ იყო ის უცნაური ქალი მოსული?
- სოფლის პროექტიდან ამოღება გვთხოვა.
- კი მაგრამ რატომ?
- ხომ გითხარი უცნაურები არიან-მეთქი.
- მანდ უნდა წავიდე.
- ეგღა გაკლდა და საბოლოოდ შეიშლები.
- წამიყვან?
- თუ არ გინდა აქ ცხოვრება, ვერ დაგაძალებ.
- ეს კის ნიშნავს თუ არას?
- კის.
- საუკეთესო ხარ.
წასვლის წინა ღამეს მხატვარს არ უძინია, რამდენი ფიქრი არ შემოაწვა, უძნელდებოდა წასვლა, უნდა დაეტოვებინა საყვარელი ადამიანები, ოჯახი და სახლი. სახლი, რომელიც ცხოვრების ყველაზე ბნელ პერიოდში იყიდა და საკუთარი ხელით გაარემონტა. ბევრი იფიქრა, აწონ-დაწონა სიტუაცია და მიხვდა, რომ იქ უნდა წასულიყო. ადამიანის ცხოვრებაში დგება მომენტი, როდესაც მან უნდა გარისკოს, რაღაც უნდა დათმოს, რომ სასურველ შედეგს მიაღწიოს. მხატვრისთვის კი ეს შედეგი სულიერი ამაღლება იყო.
სოფლის მთავარ გზაგასაყარს რომ მიუახლოვდნენ, მხატვარმა მეგობარს მანქანა გააჩერებინა.
- ახლა დაბრუნდი!
- დარწმუნებული ხარ?
- ხო.
- საშიშია არ არის?
- გავუმკლავდები.
- წამოსვლა თუ მოგინდება შემატყობინე, ამოვალ და წაგიყვან.
- კარგი, გავიგე, წადი.
- სახლი მოწესრიგებული დაგხვდება?
- ალბათ.
- წარმატებები, თავს გაუფრთხილდი.
- შენც.
მანქანა დაიძრა და მხატვარი სევდიან ბურუსში გახვეული დატოვა. სამარისებური სიჩუმე გამეფებულიყო ტყეში და ყვითელი ფოთლებით დახუნძლული დიდი ხეები მოეცვა. მხატვარმა აღმართი აიარა და დიდი, თეთრი აბრაც გამოჩნდა. მხატვარმა გრინლენდის მიწაზე დააბიჯა და მაშინვე იგრძნო, თავისუფლების ტკბილ-მწარე სურნელი. მხატვარმა თავის მომავლ სახლს, მალევე მიაგნო და შეცბულებული მიაჩერდა იქ შეკრებილ საზოგადოებას.
- მგონი მისამართი შემეშალა.
- შეჩერდი! – ზორბა, შუახნის კაცი ადგილიდან წამოდგა და მხატვრისკენ ხელი გაიშვირა. – დორიანი ხართ?
- დიახ.
- მაშ, სწორად მოსულხართ, მიგესალმებით გრინლენდში.
მხატვარმა გაიღიმა და ეზოში ნელა შევიდა. სოფლელებმა ნამდვილი მხიარულება მოაწყვეს. საჭმელი და სასმელი, ვისაც რა ჰქონდა, იმით ამარაგებდა თანასოფლელებს, ზოგიც უკრავდა და ზოგიც ლექსს ამბობდა.
- აბა, როგორ მოგწონთ ჩვენი მოკრძალებული დახვედრა?- თეთრ კაბაში გამოწყობილი ახალგაზრდა ქალი სასმელით ხელში, მიუახლოვდა მას.
- მოკრძალებული?
- სწორედაც.
- ალბათ ხუმრობთ, არ ველოდი, თუ ასეთი პატივით დამხვდებობდნენ.
- ძალიან გახარებულები ვართ, დიდი ხანია ამ სოფელში არავინ ჩამოსულა.
- რატომ?
- არავინ იცის ჩვენ შესახებ.
- ერთმა ჩემმა მეგობარმა თქვენს სოფელს პროგრამა შესთავაზა, მაგრამ თქვენ უარი თქვით.
- რას იზამდა ეგ თქვენი მეგობარი?
- დაგეხმარებოდათ.
- ოჰ, დორიან.- ჩაიღიმა ქალმა მორცხვად.
- რა მოხდა?
- თქვენ ამ სისულელის მართლა გჯერათ?
- ეს სისულელე არაა.
- არის, თავიდან მეგონა მართლა ვეხმარებოდნენ და ჩვენი ცივილურ სამყაროსთან კავშირი სურდათ, მაგრამ ბოლოს მივხვდი, რომ ბოროტი განზრახვა ამოძრავებდათ.
- თქვენ არ გესმით.
- არა, ეს თქვენ არ გესმით, მათ ჩვენი ტერიტორიების სათავისოდ გამოყენება სურთ.
- იქნებ სიახლე კარგიც იყოს.
- სიახლე გველის შხამივით არ უნდა მოედოს სიძველეებს.- ქალი გაჩუმდა, ჭიქა პირთან მიიტანა, თუმცა დალევა გადაიფიქრა.- ხო, მართლა, აქ ბევრი გველია, უფრთხილდით მათ.
ქალი ხალხის მასაში მომენტალურად გაერია და დორიანი მარტო დატოვა საკუთარ ფიქრებთან და ჭიქა ღვინოსთან ერთად.
მეორე დღეს, მზის ამოსვლისას, დაძონძილ, ერთ დროს ლამაზ შარვალსა და გახუნებულ მაისურში გამოწყობილი მხატვარი აივანზე იჯდა და ფუნჯს უფლებას აძლევდა იგი ფერების გაურკვეველ მორევში ჩაეთრია. რკინის ძველი ჭიშკარი ჭრიალით გაიღო და ეზოში ქალი შემოვიდა, ხელში მოყავისფრო, თიხის დოქი ეჭირა.
- ეს მე ვარ, დორიან.
- ო, მობრძანდით.
- მოსაბოდიშებლად მოვედი.- თქვა ქალმა და მხატვარს დოქი გაუწოდა.- შევამჩნიე, რომ ღვინის დიდი მოტრფიალე ხართ. დორიანმა დასვრილ ხელებს დახედა და ძღვენს უხერხულად შემოაჭდო თითები, არეულ მაგიდზე დადგა და ისევ ქალს გახედა.
- საბოდიშო რა გაქვთ?
- გუშინ ცოტა უხეშად გამომივიდა.
- ყველაფერი რიგზეა.
- ისე, რომ იცოდეთ, ჩვენი ეჭვები საფუძვლიანია.
- რას გულისხმობთ?
- იმას, რომ ჩვენი მეზობელი სოფლები სწორედ მათ გაანადგურეს. ისტორია კულტურა, უძველესი ხელნაწერები გააქრეს, გაანადგურეს და იცით ამ ყველაფრის ნაცლვად რა ააგეს?
- რა?
- თავიანთი კომპანიის სადგურები, ამიტომ ყველაფერს ნუ დაიჯერებთ, რასაც ჩაგაწვეთებენ, არ გეწყინოთ, მაგრამ გულუბრყვილო ადამიანის შთაბეჭდილებას ტოვებთ.- უხერხული სიჩუმე ჩამოვარდა.- ღმერთო ჩემო, ისევ უხეშად გამომივიდა, ამას ვერაფერს ვუხერხებ.- ჯობს წავიდე.
- არაფერია, შეიძლება თქვენი სიტყვები სიმართლესთან ძალიან ახლოს იყოს.
- ნახვამდის.
- შეხვედრადე.
ქალი კვლავ მომენტალურად გაქრა და დორიანი ისევ მარტო დატოვა თავის ფიქრებთან ერთად.
