მთვარის შუქზე დაწერილი პოემები

სტატიის ავტორი: გვანცა ფხალაძე

საწერ მაგიდას მიუჯდა. რაღაც დაწერა, მერე დაკუჭა და გადააგდო, ეს ბედი გაიზიარა მომდევნო ათმა ფურცელმაც. დიდი ხანია, რაც არაფერი დაუწერია, არადა ეს არის მისი შემოსავლის წყარო. უცბად გაიაზრა,  ფული მისთვის მეორეხარისხოვანია და ის უფრო აღელვებდა, რომ ერთადერთი რამ, რაც სხვებისგან გამოარჩევდა, დაკარგა. თითქოს ნიჭი გაქარწყლდა, გაქცევას ლამობდა, ის კი არ უშვებდა. შიშმა მოიცვა მისი სხეული.  იგრძნო, რომ ჰაერი აღარ ჰყოფნიდა და ფანჯარა გამოაღო. აივანზე გავიდა, სკამზე ჩამოჯდა და ასე გაუნძრევლად იჯდა, სანამ არ შებინდდა, მერე ქარმა დაუბერა და შესცივდა. სახლში პლედის გამოსატანად შევიდა.

ინსპირაციას ყველგან ეძებდა. ხალხს იდეებს სულივით ამოსწოვდა. საკუთარ თავს აღარ ჰგავდა. ახლა ის მტაცებლად, პარაზიტად გადაქცეულიყო. ცდილობდა ნადავლი დაეჭირა, თუმცაღა ვერაფერს ხდებოდა.

ერთ ღამეს, როცა მთვარის შუქი ფანჯრიდან იღვრებოდა, იგი სარწეველა სკამზე ჩამოჯდა. ფურცელი და კალამი ხელში ეჭირა. მთვარეს მიაშტერდა. ინსტიქტურად აამოძრავა ხელი და რაღაც დაწერა, სასიამოვნოდ გაოცებული დარჩა, როცა მიხვდა, რომ მოეწონა. პირველად ამ ხნის განმავლობაში საკუთარი ნაწერი მოეწონა. მას შემდეგ, ყოველ საღამოს ეგებებოდა მთვარეს და წერდა, წერდა მანამ, სანამ მარჯვენა ხელის ცერა თითზე ძარღვი არ ამოებურცებოდა.

ერთ საღამოსაც მთვარე აღარ გამოჩნდა. ამაოდ ელოდა მთელი ღამე, ბოლოს კი ჩაეძინა. მეორე დღესაც იგივე განმეორდა. თვითონაც ვერ ხვდებოდა, რატომ ელოდებოდა მთვარეს, ის ხომ არ აძლევდა იდეებ! ფარდა ჩამოაფარა, უკუნეთ სიბნელეში იჯდა სარწეველა სკამზე, დასევდიანებულს მთვარის შუქზე დაწერლი პოემები გვერდით ედო. ფიქრობდა და ისევ ფიქრობდა. ბოლოს მიხვდა, რომ მთვარემ ბიძგი მისცა იდეები საკუთარ თავში და ბუნებაში, რეალურ სამყაროში ეძებნა.

სკამის საზურგეს მიეყრდნო და თვალები დახუჭა. მერე მთვარის შუქი ნახა, თუმცა ვერ გაიაზრა ეს სიზმარი იყო, თუ რეალობა.