Skip to content

სტატიის ავტორი: ანანო მეგრელიშვილი

სტატიის ავტორი: გვანცა ფხალაძე

პოლიტიკა – მართვის ხელოვნება

სტატიის ავტორი: ანანო მეგრელიშვილი

იდიოტი – ძველი ბერძნების მიხედვით, პირი, რომელიც არ ინტერესდება პოლიტიკური საქმეებით, სხვაგვარად რომ ვთქვათ, აპოლიტიკურია.

თანამედროვე გაგებით, პოლიტიკა მოიცავს ყველა იმ იდეოლოგიას, სტრატეგიასა თუ აქტივობას, რომლებიც სახელმწიფოს მართვასთან და სხვა სახელმწიფოებთან ურთიერთობასთან არის კავშირში. ფართო მასშტაბით კი, პოლიტიკა არის ყველაფერი, რაც ნებისმიერი სოციალური წარმონაქმნის ორგანიზების პრინციპებისა და წესების დადგენასა და მათი აღსრულების უზრუნველყოფას შეეხება. ანუ, პოლიტიკა ჩვენს ყოველდღიურობაშია.

მაშასადამე, როგორც არისტოტელე იტყოდა, არავინაა აპოლიტიკური. გვინდა თუ არ გვინდა, ყოველთვის გვიწევს ვიყოთ ქვეყანისა თუ მსოფლიოს პოლიტიკური ამინდის საქმის კურსში, იმიტომ რომ სწორედ პოლიტიკური ამინდი დიდ გავლენას ახდენს ჩვენს ყოველდღიურობაზე, ფინანსურ სტაბილურობასა და უსაფრთხოების განცდაზე. თუმცა როგორც ბალზაკი წერს ,,შაგრენის ტყავში”:  ,,რას უნდა ელოდო კარგს პოლიტიკით გაჟღენთილი საუკუნისგან?!”. დღეს მთელი მსოფლიო სხვადასხვა ენაზე საუბრობს განსხვავებულ პოლიტიკურ შეხედულებასა და იდეოლოგიაზე.

და რა არის პოლიტიკური იდეოლოგია?

,,პოლიტიკური იდეოლოგია აღწერს სახელმწიფოს მართვისა და საზოგადოების მოწყობის სტილს, ხელისუფლებასა და ინდივიდს შორის ურთიერთობებსა და ურთიერთდამოკიდებულებას.”

ტრადიციულად, პოლიტიკური იდეოლოგიები მემარჯვენე და მემარცხენე მიმდინარეობებად იყოფა, იმის მიხედვით, რომელი ფასეულობები მიიჩნევა ქვეყნის წინსვლის საუკეთესო საშუალებად. ამ ტერმინთა წარმოშობა 1789 წლის საფრანგეთის რევოლუციას უკავშირდება, როდესაც ახლად ფორმირებულ ეროვნულ ასამბლეაში (პარლამენტი), სამეფო ვეტოს თაობაზე დებატებისას, ვეტოს მომხრეები – დიდგვაროვნები და ეკლესიის წარმომადგენლები, დარბაზის მარჯვნივ, ხოლო მოწინააღმდეგეები – ბურჟუაზიის წარმომადგენლები, მარცხნივ იყვნენ განლაგებულები.

მაშასადამე, მემარჯვენე მიმდინარეობა ეროვნული, ტრადიციული ფასეულობების ირგვლივ კონცენტრირდება და შესაბამისად, უფრო კონსერვატიულია. მემარჯვენეები მხარს უჭერენ ძლიერ სახელმწიფოს, რომლის ქვაკუთხედსაც მორალური ფასეულობები, მართლწესრიგის დაცვა და ინდივიდუალური პასუხისმგებლობა წარმოადგენს.

ხოლო მემარცხენე იდეოლოგიები, კლასიკური გაგებით, სოციალურ სამართლიანობაზე არის დაფუძნებული და ძირითად ფასეულობებად სოციალურ თანასწორობას, სოლიდარობას და პროგრესულობას აღიარებს.

პოლიტიკურ იდეოლოგიებს ამ კუთხით რომ შევხედოთ და წრფივი ხაზი გავავლოთ მემარცხენეობიდან მემარჯვენეობისკენ, ასეთ სქემას მივიღებთ:

კომუნიზმი -> სოციალიზმი -> ლიბერალიზმი -> კონსერვატიზმი -> ფაშიზმი

აქედან გამომდინარე, კომუნიზმი მემარცხენეობის უკიდურესობად ითვლება, ფაშიზმი კი – მემარჯვენეობის.

რაც შეეხება კონკრეტულ პოლიტიკურ იდეოლოგიებს, ისინი იმდენად მრავალრიცხოვანია, რომ აქ მხოლოდ ზემოხსენებულ ხუთ ძირითად, ყველაზე გავრცელებულ და პოპულარულ იდეოლოგიებს გაგიზიარებთ:

მიუხედავად იმისა, რომ პოლიტიკა და სამარათლიანობა იშვიათად ცხოვრობენ ერთ ჭერქვეშ,  საზოგადოება არ უნდა წარმოადგენდეს ხელისუფლების მიერ მიღებული გადაწყვეტილების პასიურ შემსრულებელს და იმისათვის, რომ ჯანსაღი სახელმწიფოს ჯანსაღი მოქალაქეები ვიყოთ, თითოეულმა ჩვენგანმა კარგად უნდა გავიაზროთ, რომ მთავრობა ანგარიშვალდებულია მოქალაქის წინაშე და პოლიტიკა, ეს არის საზოგადოებისა და სახელმწიფოს ურთიერთობის ხელოვნება.

 

ინტერვიუ მაია ყანადაშვილთან

სტატიის ავტორი: გვანცა ფხალაძე 

– თქვენთვის უპირველესად, რასთან ასოცირდება იურისტის პროფესია?

ჩემთვის, უპირველესად ეს არის სამართლიანობა, მეორე რიგში ეს არის რაღაც მნიშვნელოვანის ძიება და საბოლოოდ ეს არის ადამიანების დახმარება და მათთვის სიკეთის კეთება.

– საშუალება, რომ გქონდეთ შეიცვლიდით პროფესიას?

არა, რადგან იურისტობაზე ბავშვობიდან ვოცნებობ და მიმაჩნია, რომ ჩემი ოცნება ავისრულე.

– გამოარჩევდით თუ არა თქვენი საქმიანობიდან რომელიმე პროცესს?

ერთ კონკრეტულს ვერა. ზოგჯერ საქმისთვის ხელი მარტო იმიტომ მომიკიდია, რომ სამართლებრივად მაინტერესებდა, თუ როგორ წარიმართებოდა, იყო რაღაც ახალი და მინდოდა გამეგო, თუ როგორ გადავწყვეტდი. არის ისეთი საქმეებიც, რომელშიც ორივე მხარეს აქვს თავისი სიმართლე და ორივე მხარე, ასევე, არის მტყუანი, ასეთი საქმის მოგება და წარმართვა ძალიან საინტერესოა.

– რა რჩევას მისცემდით დამწყებ იურისტებს?

იყვნენ პროფესიონალები თავისი საქმის – თუ არ ხარ პროფესიონალი, მაშინ აზრი არ აქვს შენს საქმეს. ეს ნებისმიერ პროფესიაში ასეა. რაც მთავარია, იყვნენ მომთმენნი, განსაკუთრებით ადვოკატობის შემთხვევაში. როდესაც ადამიანს უჭირს, უნდა აუხსნა და გააგებინო, თუ რა ხდება მის თავს.