ინტერვიუ ნიკოლოზ ხარაშვილთან
სტატიის ავტორი: ანანო მეგრელიშვილი
მოგეხსენებათ, რომ ცოტა ხნის წინ „აიბი მთიების“ კალათბურთის გუნდი SRAA Tbilisi Classic Basketball ტურნირის ჩემპიონი გახდა. ჩვენი გუნდის თამაშებს და ყოველ ახალ გამარჯვებას მთელი სკოლა ადევნებდა თვალს და ზეიმობდა. მეც, როგორც გულშემატკივარი, ვესწრებოდი მატჩებს და მათთან ერთად აღვნიშნავდი თითოეულ წარმატებას. თამაშებისთვის თვალის დევებაც კი საკმაოდ ემოციური აღმოჩნდა, წარმომიდგენია, რას გრძნობდნენ თავად მონაწილეები, რომლებმაც ამ პერიოდის განმავლობაში დიდი ნებისყოფა და გამარჯვებისკენ სწრაფვის სურვილი გამოავლინეს. გადავწყვიტე, გუნდის ერთ-ერთ წევრს, ნიკოლოზ ხარაშვილს გავსაუბრებოდი, რათა მეტი შემეტყო კალათბურთელების განცდებისა და გამოცდილების შესახებ.
– რამდენი წელია, თამაშობ კალათბურთს და რატომ აირჩიე სპორტის ეს სახეობა?
კალათბურთს მერვე წელია ვთამაშობ და ეს სპორტი იმიტომ ავირჩიე, რომ არის ერთ-ერთი ყველაზე ინტელექტურალური. სხვათა შორის, ფეხბურთელობას ვაპირებდი, მაგრამ გადამწყვეტი აღმოჩნდა ჩემი პირველი შეხება კალათბურთთან, პირველი თამაში, როდესაც სკოლაში ბატონ გიორგისთან ერთად ვითამაშე.
– რა გამოწვევებისა და სირთულეების წინაშე დამდგარხარ, როგორც კალათბურთელი და როგორ გადალახე ისინი?
იმისათვის, რომ წარმატებას მივაღწიო, ბევრი ვარჯიში მიწევს, არაერთხელ მიმიღია ტრავმაც. ზოგადად, დიდი კონკურენციაა კალათბურთში და ამ სფეროში წარმატება ბევრ შრომასა და გარჯას საჭიროებს.
– ვინ არის შენი საყვარელი კალათბურთელი და რატომ?
სტეფენ კარი, რადგან მისი თამაშის სტილი მომწონს ყველაზე მეტად. პირველად მისი გუნდის, გოლდენ სტეიტის, თამაშს ვუყურე და ძალიან მოვიხიბლე.
– შენი აზრით, ინტელექტი ზემოქმედებს თუ არა კალათბურთის თამაშზე?
ბევრი კომბინაცია და ფიქრი გჭირდება, სწრაფი აზროვნება. ამ ყველაფერს ინტელექტი განაპირობებს. პირადად ჩემთვის თამაშისას ერთ-ერთი დამხმარე საშუალება აღმოჩნდა ჭადრაკის სიყვარული. ჭადრაკის თამაში ძალიან მიყვარს და პირველივე კლასიდან ვსწავლობ. მისი მეშვეობით მივეჩვიე სწრაფ აზროვნებას, კომბინაციების დალაგებასა და სივრცულ ხედვას, რაც, ვფიქრობ, მეხმარება კალათბურთის თამაშისას.
– ხშირად, როდესაც მოზარდები სპორტს მისდევენ, სწავლისთვის დრო ნაკლებად რჩებათ. შენ რამდენად კარგად ახერხებ შენი დროის განაწილებას, სწავლისა და სპორტის შეთავსებას და როგორ?
ვცდილობ, ბალანსი დავიცვა. ზოგადად მაქსიმალისტი ვარ და რასაც ვაკეთებ, მინდა, რომ საუკეთესოდ გავაკეთო, ამიტომაც სწავლისთვისაც და კალათბურთისვისაც მაქსიმალურად ვიხარჯები. როგორც ვთქვი, განათლება და ინტელექტი სპორტსმენისთვის აუცილებელია, ამიტომ დროს ორივესთვის ვპოულობ.
– შენი საყვარელი მოგონება, რომელიც კალათბურთს უკავშირდება.
ჩემთვის ყველაზე საყვარელი მოგონებაა პირველ ვარჯიშზე პირველად ბურთის ჩაგდება. მწვრთნელმაც შემაქო და მოტივაცია მომეცა, მეტი მონდომებით მეთამაშა.
– სად ხედავ შენს თავს მომავალში, ვინ იქნები – კალათბურთელი თუ სხვა პროფესიის ადამიანი?
მინდა, რომ ჩემი მომავალი კალათბურთს დავუკავშირო და ამ სფეროში ვიყო წარმატებული.
– შეგიძლია, აღწერო ის ემოცია, რაც მაშინ დაგეუფლა, როცა ჩემპიონები გახდით?
იმ მომენტში უზომოდ ბედნიერი ვიყავი. ყველას – მე, ჩემს გუნდელებს, მწვრთნელს, ვინც ჩართული იყო ამ ამბავში, დაგვიფასდა შრომა. ყველას გავაცანით ჩვენი თავი, ვინ ვართ და რა შეგვიძლია.
კიდევ ერთხელ დიდი მადლობა მთელ გუნდს, იმისთვის, რომ ძალიან დიდი სიხარული და ბედნიერება მოგვანიჭეთ!
